Verhaal van collega Tona

Bijna 35 jaar is Tona van Dijk inmiddels een vaste waarde bij de Rozelaar. In die tijd heeft ze op
allerlei plekken gewerkt, en met plezier. “Je weet op den duur wie wat nodig heeft.”

Op papier is Tona sinds mei 1989 in dienst bij de Rozelaar. Zelf denkt ze dat het misschien al wel een jaar langer is, hoewel daar officieel niets meer van terug te vinden is. “Niemand werkt langer bij
de Rozelaar dan ik. Dat vind ik een leuk gegeven.” Ze kwam via via bij de Rozelaar terecht. “Ik ben begonnen op de dagbesteding en heb daar samen met een collega een nieuwe groep opgezet, dat was een mooie tijd. In die tijd deed je er allerlei klusjes bij. Ik heb weleens de chauffeur van het  busje vervangen als hij vakantie had.”

Begeleiden

In de loop van de jaren werkte Tona op verschillende locaties en met verschillende groepen. Zo hielp ze mee met het opzetten Woonlocatie Iris, de eerste woonlocatie van de Rozelaar, waar ze vervolgens drie jaar werkte. De afwisseling beviel haar goed. “Op een bepaalde manier lijkt het dan  net alsof je steeds ergens anders werkt, ook al blijf je bij dezelfde organisatie. Misschien dat ik  daarom nooit een reden heb gevoeld om weg te gaan.”

Wat er voor haar uit springt, zijn haar twaalf jaar bij de Rozerie (nu Rozerie Brasserie & Bakkerij, destijds Lunchroom de Rozerie, red.). “Ik vond het vooral mooi om daar de cliënten te begeleiden in het bedienen van de gasten. Je wilt dat je bezoekers met een tevreden gevoel de deur uit gaan. Het is leuk om daar samen met cliënten aan te werken.” Ze maakte er onder andere de brandschade in 2014 en de sluiting vanwege corona mee. “Die dingen vergeet je natuurlijk niet zomaar. Als ik erover nadenk, is er in al die jaren best veel gebeurd.”

Inmiddels is ze vooral te  vinden op de tweede etage van Woonlocatie aan de Irishof. “Daar ben ik wat meer aan het begeleiden dan aan het verzorgen. Ik vind het heel fijn om de bewoners op zo’n manier te helpen  dat ze bepaalde taken de volgende keer zelfstandig kunnen, al zijn er natuurlijk ook weleens  moeilijke dingen. Overigens leer ik net zo goed van hen: ze denken regelmatig logischer na dan  wij.” Door alle ervaring heeft ze vaak snel door wat  de hulpvragen van cliënten zijn en hoe ze daar op een goede manier mee om kan gaan.

“Door de jaren heen heb ik bijvoorbeeld geleerd mensen te verstaan die niet zo duidelijk praten. Je weet op den duur wie wat nodig heeft.”

Netwerk

Tona heeft officieel nog zo’n zes jaar te gaan tot haar pensioen. “En als ik daarna gezond ben, zou ik ook nog wel wat willen doen. Ik ben geen mens om thuis te zitten, dat lijkt me echt  verschrikkelijk.” In al die jaren heeft Tona onder collega’s, cliënten en hun familieleden een enorm netwerk opgebouwd. “Daar ben ik blij mee. Het is voor mij makkelijk om op een andere groep in te  vallen als dat nodig is, want op veel locaties ken ik mensen. Ja, ik voel me overal op de Rozelaar  wel thuis.”