Verhaal van vrijwilliger Koosje

Al bijna zolang als de Rozelaar bestaat, is Koosje de Korte erbij betrokken. Ze is er de vrouw niet naar om stil te zitten. Veel liever helpt ze andere mensen. “Als ik op de Rozelaar kom, ben ik altijd blij.”

“Het zit in onze genen om mensen te helpen,” vertelt Koosje de Korte (“ik ben niet meer zo heel jong”). “Mijn ouders stonden als gastgezin open voor mensen die hulp nodig hadden. Ze leerden ons: wees goed voor een ander, zeker als ze iets minder kunnen dan jijzelf.

Bij ons in huis was een meisje uit een instelling voor mensen met een beperking. Zij draaide mee als ons zusje. We vroegen niet naar achtergronden of andere moeilijke dingen, maar deden gewoon wat we konden. Toen mijn moeder wegviel, hebben wij de zorg voor ons ‘zusje’ overgenomen, tot ze overleden is.”

Zwemmen

Via een kennis die betrokken was bij de oprichting, kwam Koosje terecht bij de Rozelaar. Er lag een vraag om een stel te helpen met fietsen. Rond 1985 begon haar vrijwilligerswerk daar.

Ook de man van Koosje, Rien, is jarenlang betrokken geweest bij de Rozelaar. Als chauffeur maakte hij veel ritjes met de bus. “Toen hij tachtig werd, moest hij stoppen. Gelukkig betekende dat niet het einde van ons vrijwilligerswerk.

Ik help nu bijvoorbeeld mee met het zwemmen. Echt zwemmen lukt niet altijd bij de cliënten, maar ook gewoon lekker bezig zijn met een bal in het water is al fijn. Ja, daar word ik gelukkig van.”

Haar nageslacht – ze kreeg drie kinderen, twaalf klein- en acht achterkleinkinderen – staat helemaal achter haar werk bij de Rozelaar. “De kinderen moedigen me alleen maar aan. Ik heb de kleinkinderen ook weleens meegenomen als ik ging zwemmen met mensen van de Rozelaar. De cliënten vonden dat geweldig.”

Blanco

Wat Koosje betreft is het goed om moeilijkheden te laten waar ze horen. “Als je een keer merkt dat iemand er even niet zo lekker in zit, moet je er niet over gaan praten en gewoon wat leuks gaan doen. Zo probeer ik er blanco in te staan. Dat gold toen wij een gastgezin waren, maar dat geldt ook als ik bij de Rozelaar kom. Het personeel gaat er wel mee aan de slag als er wat is, denk ik dan.

Ik doe geen bijzondere dingen als ik met de cliënten bezig ben, maar daar vragen ze ook niet om. Alleen al het feit dat je luistert, dat je belangstelling hebt, is voldoende. En op mijn beurt vind ik het heerlijk om er te zijn en hen blij te zien.”

Soppen

Koosje ziet het als haar belangrijkste taak om leuke dingen te doen met cliënten van de Rozelaar. “Ik ben niet zo goed in verbandjes leggen en soppen doe ik thuis al genoeg.”

Naast dat het vrijwilligerswerk structuur gaf en geeft in haar leven, wordt Koosje er vooral ook ‘happy’ van. Je hoeft daarom niet veel te vragen om haar erover aan het praten te krijgen. “Ik vind het zo gezellig. Je kunt wel zeggen dat ik het vrijwilligerswerk met hart en ziel doe.”